Het is alweer enkele jaren geleden dat ik trompettist Avishai Cohen voor het eerst hoorde op Gent Jazz, hij speelde niet op het hoofdpodium maar stond in een kleinere tent waar hij drie keer optrad. Voor mij was hij de ster met zijn frisse kijk op de bop muziek van weleer, de meeste luisteraars haalden hun schouders op, ach neo-bop, maar ik vond het veel interessanter dan het overschatte Taxiwars met de zeurkous Ton Barman of alle jazzers die de progrock van weleer nog eens dunnetjes overdoen met veel elektronica. Inmiddels zijn we verder in de tijd en is de ster van Avishai verzekerd van een vaste plek hoog aan het jazzfirmament.

En dat is ook te horen op deze duo cd waar Avishai samenspeelt met zijn jeugdmaatje in Tel Aviv pianist Yonathan Avishai, ze zaten op dezelfde school en hebben al meer dan 30 jaar een vorm van muzikale interactie, daarom kun je dit album beschouwen als een dialoog van vrienden. Yonathan speelde ook een belangrijke rol op Avishai’s top cd’s “Into the silence” en “Cross my palm with silver” beiden ook op ECM. De titel “Playing in the room” verwijst naar de opname ruimte, het Auditorio Stelio Molo RSI in Lugano. Het idee ontstond bij Manfred Eicher, opnameleider en hoofd van ECM tijdens de opname van Yonathan Avishai’s trio “Joys and Solitude” in dezelfde studio in 2018. Avishai Cohen moet hier spelen bedacht hij, de met hout beklede wanden vormen een prima akoestiek voor het trompetgeluid en zo geschiedde het enkele weken later en het leidde tot muziek met de intimiteit van kamermuziek.

Sinds ik in Avishai’s quartet zijn muziek speel en ik mijn eigen ideeën kwijt kan in mij trio, voelden wij ons niet verplicht onze eigen composities naar voren te brengen in deze duo vorm. We schreven elk een nummer, “The Opener” van Avishai en “Two Lines” van mij en de rest volgde eigenlijk vanzelf ondermeer uit ons live repertoire, aldus Yonathan Avishai. Zo komen we versies tegen van de volgende nummers : “Crescent” van John Coltrane, “Azalea” van Duke Ellington, “Kofifi Blue” van Abdullah Ibrahim, “Dee Dee” van Ornette Coleman, “Ralph’s New Blues”van milt Jackson, “Sir Duke” van Stevie Wonder (!) en “Shir Eres” van Alexander Argov.

De souplesse waarmee deze twee muzikale reuzen samenspelen en het grote telepathische vermogen waarmee ze elkaar aanvullen is bewonderenswaardig en een genot om te beluisteren. Hun interpretaties van de eerder genoemde composities gaan een eigen leven leiden en klinken als nieuw. Het geluid is ronduit fenomenaal en een genot om te horen, de titel is daarom zeer terecht gekozen. Heel bijzonder is de uitvoering van “Sir Duke”, altijd al een favoriet nummer van mij, dit eerbetoon van Stevie Wonder aan Duke Ellington, hier is de hoofdrol weggelegd voor het delicate pianospel van Yonathan die een klare versie brengt van de melodie, waarna tegen het einde Avishai invalt met zijn trompet, een geweldige versie die laat horen hoe goed het origineel is. Een ander hoogtepunt is het laatste nummer “Shir Eres” een wiegeliedje van de Israëlische componist Ergov, een ontroerend muziekje dat makkelijk leidt tot tranen en/of kippenvel. Kortom een van de mooiste cd’s die ik de laatste tijd heb beluisterd, deze zal zeker hoge ogen gooien op mijn eindejaarslijstje.

Jan van Leersum.